De sterren van de hemel

Licht gekleurd is mijn verhaal wel. Als vader ben je van nature hartstikke trots op alles wat je dochter doet en kan: de eerste glimlach, de eerste woordjes, ga zo maar door. Terwijl ik dit schrijf, ben ik ‘apetrots’ op onze jongste dochter Juul, zowel als vader als als voorzitter van onze club. Het komt niet vaak voor dat iemand van onze vereniging in het Team NL-shirt van de NTTB mag uitkomen op een internationaal toptoernooi. We zijn bij de Euro Mini Champs in Schiltigheim, Frankrijk. Juul als speelster, ik als coach.

Samen met speelster Mila en coach (en tante) Sabina Larmène én met teamgenote Joes en coach (en moeder) Anita Slakhorst zijn we donderdag naar Frankrijk gereden. De organisatie van het toernooi heeft ons drie kamers in een driesterrenhotel in het centrum van Straatsburg toegewezen. Prima geregeld, maar voor diegenen die denken dat we alle avonden in de stad, op een terras of in de kroeg doorbrengen… Die hebben het mis. Onze reisgenoten zitten erin voor de topsport. En dan heb ik het niet over het type topsport dat het gros van de leden van TTV Sittard op donderdagavond aan de bar beoefent. Ons reisgezelschap is serieus en gedreven. Mila en Joes hebben een Olympische droom. En onze Juul? Juul (nog?) helemaal niet. Maar door mee te groeien met haar tafeltennisvriendinnen en te proberen zo ver mogelijk te komen, wordt Juul wél enthousiast. Juul en ik leren van onze medereizigers op het gebied van sport en teamspirit, terwijl wij voor de ontspanningsmomenten zorgen met onze ‘karaoke in de auto’ tijdens de ritten van en naar het Centre Sportif Nelson Mandela in Schiltigheim. De meiden zingen de longen uit hun lijf en zorgen ervoor dat ook ík nu het volledige repertoire van Roxy Dekker vlekkeloos kan meezingen.

Dan over de wedstrijden tegen de toppers van de andere deelnemende landen. Denk daarbij aan 12- en 13-jarige meiden uit onder andere Ierland, Spanje, Frankrijk, Moldavië, Duitsland, Slovenië, Roemenië, Portugal, en zelfs uit Japan. Daar zijn we dus voor hierheen gekomen: spelen tegen de beste speelsters tot en met dertien jaar van andere landen.

Ik moet vermelden dat ik me de eerste dag een hoedje schrok van het niveau van deze opkomende talenten. Ik speel dit jaar 40 jaar tafeltennis. Niet goed, maar ik heb dus wel ervaring. Nou, tegen de meeste meiden van 12 en 13 jaar hier acht ik mezelf kansloos. Zo jong en vaak nog klein, maar zó veel techniek en trainingsuren. Zo’n (vaak landelijk of regionaal gesubsidieerd) topsportteam met coaches die in een onverstaanbare, imponerende Oost-Europese taal mopperen. Coaches die de kleine meisjes nóg kleiner kunnen maken… of juist groter, afhankelijk van hoe je het bekijkt.

Ik achtte onze equipe kansloos in de eerste ronde. Ik dacht dat ze per game maar een paar puntjes zouden maken tegen deze toppers uit de rest van de wereld. Dit tot teleurstelling van Juul, die me leerde dat haar dat niet bepaald motiveerde.

De drie Nederlandse meiden hebben me verbaasd. Ook zij zijn de afgelopen maanden erg vooruitgegaan en ze speelden, naar mijn mening, de sterren van de hemel. Ze hielden zich aan het vooraf samen opgestelde plan (jaja, topsport) en werkten aan hun doelen. De wedstrijden waren prachtig om te zien en onze meiden bleken waardige tegenstanders, maar waren nog net een maatje te klein voor deze eerste ronde in het toernooi. Maar wat heb ik genoten van het niveau dat ze lieten zien. Doordat ik zelf Juul coachte, heb ik alle emoties, alle schitterende rally’s en alle vechtlust meebeleefd. Ik ben zelden zo trots geweest, ook al werd er door de drie Nederlandse meiden in de eerste 3 x 3 wedstrijden slechts één game gewonnen.

Na deze eerste poulefase hebben we de middag én het begin van de avond gezamenlijk doorgebracht in de drie zalen. We bekeken en bespraken de wedstrijden die te zien waren. En dat waren er veel! Vierhonderdachtenveertig kinderen die elke dag met onze sport bezig zijn. Heel bijzonder om mee te maken.

Drie keer per dag eten we samen, de lunch en het avondeten telkens in de ‘gaarkeuken’ van de sporthal. Eerlijk is eerlijk, het was niet verkeerd voor een groepsmaaltijd voor meer dan duizend man. Natuurlijk kriebelde het om een leuk restaurantje in de stad op te zoeken en de geneugten van de Elzas tot ons te nemen, maar het groepsgevoel en de sport gaan voor.

Op de tweede toernooidag stonden er meer wedstrijden op het programma. Alle drie de dames werden in drie verschillende, grotere poules ingedeeld. Op deze dag waren de tegenstanders gemiddeld iets minder sterk dan in de eerste ronde. Hierdoor kregen de meiden ook kansen om punten te pakken. Uiteindelijk lukte het Juul om tegen een meisje uit Estland als eerste van de drie meiden een wedstrijd te winnen. Dit voelde voor ons als een ‘verlossing’. We waren zo opgelucht dat we niet zonder winstpartij zouden terugkeren naar Nederland!

De wedstrijd die daarop volgde maakte Juul zeker kans, maar haar spel was erg wisselvallig, waardoor ze in vijf games verloor van een jonge dame uit Letland.

Daarna speelden Mila en Joes nog enkele wedstrijden. Helaas bleken de dames in de poule van Mila een maatje te groot. Net als Mila knokte ook Joes voor wat ze waard was. Ik heb Joes in haar laatste wedstrijd, tegen de Spaanse Maria Janny Molina, écht de wedstrijd van haar leven zien spelen. Zoals de titel omschrijft: “De sterren van de hemel”. Een trotse moeder en coach onderschreef mijn bevindingen. Helaas won de Spaanse dame de laatste game, maar voor dit soort wedstrijden kom je hierheen. Om te leren en om van onze sport te genieten!

Leerzaam was het zéker. Leuk ook! Juul en ik hebben samen genoten van de sport, de sfeer en uiteindelijk ook van de stad.

Op de laatste avond zijn we door het prachtig verlichte centrum van Straatsburg getrokken en hebben we onszelf verwend met een Aperol-Spritz en een ijsje.

Zondag hoefden onze meiden (helaas) niet meer te spelen. Dus de stad in? Nee hoor, de dames wilden toch om 9.00 uur weer naar de bloedhete sporthal. Om wedstrijden van anderen te kijken.

Dat gaf mij mooi de tijd om dit stukje te schrijven.

Straks nog vijf uur rijden, vanavond weer lekker thuis. Op naar de volgende!

Bart